Guilty pleasure
Als dierenliefhebber heb ik één guilty pleasure: vissen.
De ontspanning van de waterkant en de spanning van ‘zullen ze bijten vandaag’, het is een meditatie en een avontuur in één activiteit. Als moeder van een jongetje zijn de verwachtingen hoog, want welke jongen houdt nu niet van vissen? Het was dus ook wachten op de dag dat mijn peuter zei “Mama, ik wil ook een keer vissen vangen.”
Dezelfde dag stapten we vol verwachting Hengelsport Huizen in, want niet alle vis-spullen uit mijn eigen jeugd hebben de tand des tijds goed overleefd. Gewapend met een onvervalste bamboehengel, een nieuw (kindformaat) landingsnet, een nieuwe vispas, wat nieuwe snufjes en aas zetten we koers naar de waterkant. Zoonlief is 3 jaar en de aandachtsspanne is niet zo groot, dus de verwachting was dat we binnen een half uur weer in de auto zouden zitten.
Inderdaad, het optuigen duurde wel erg lang voor het gevoel van zoonlief. Maar terwijl hij druk aan het voorvoeren was (lees: maisjes in het water gooien om de ‘vissen te lokken’) kreeg ik toch binnen korte tijd een tuigje met mijn oude lievelingsdobber aan de bamboestok. Jawel, het vissen kon nu echt beginnen!
De stok lag in de houder en de dobber dreef. Ondertussen aten we een krentenbol en kletsten over vissen, de speeltuin en de meneer naast ons die aan het ‘vliegervissen’ was. De eerste aanbeet misten we bijna, zo druk waren we in gesprek. “Let op!” siste ik. “Je hebt bijna een vis”. Het was duidelijk dat zoonlief toch niet zo goed begreep wat we nu precies aan het doen waren, want toen ik de eerste keer aansloeg en een baarsje uit het water toverde werden zijn ogen zo groot als schoteltjes. Het ‘landen’, onthaken en weer loslaten werd allemaal licht verschrikt ondergaan door de –ineens niet meer zo stoere- peuter. Even later herstelde hij zich en leek het spelletje begrepen te hebben. Bij de tweede aanbeet hebben we samen de hengel omhoog gehaald en wilde hij toch wel even poseren met het kleine voorntje aan zijn haakje. Deze werd beter bekeken en met een zacht “dag visje” weer losgelaten in het water.
Een tweede krentenbol later was de koek letterlijk en figuurlijk op. We hebben zo’n 1,5 uur aan de waterkant doorgebracht en met een opbrengst van twee vissen was het een succesvol eerste vismoment voor hem.
De bamboehengel staat sindsdien op zijn kamer en hij vraagt regelmatig wanneer we weer ‘vissen gaan vangen’. Stiekem heb ik genoten van deze korte trip en ik kijk uit naar de dagen dat we écht samen kunnen gaan vissen als moeder en zoon.
Met vriendelijke groet,
Stella